ما دو مدل طرز فکر داریم: طرز فکر ثابت (ایستا) و طرز فکر رشد (پویا).
طرز فکر ثابت:
در طرز فکر ثابت، استعداد و توانایی یک امر ذاتی دونسته میشه.
فردی با این طرز فکر در یک موضوع یا خودش رو دارای استعداد می دونه یا نمی دونه. اگر به نظرش استعداد داشت، پس دیگه نیازی به تلاش چندانی نداره، چون به نظرش با استعداد ذاتیش می تونه به راحتی بهش برسه. حالا اگر استعداد نداشت، پس دیگه تلاش فایده ای نداره، چون در هر صورت به جایی نخواهد رسید.
پس در طرز فکر ثابت تلاش و کوشش جای چندانی نداره.
حالا اگر این وسط به یک مانع یا چالش برخورد کرد، به نظرتون چی کار می کنه؟ فرار!!
اگر به افراد با طرز ثابت انتقاد کنید، فکر می کنند اصلا آدم خوب و لایقی نیستند و کلا خودشون رو زیر سوال می برند.
طرز فکر رشد:
در طرز فکر رشد، توانایی و استعداد امری قابل رشد و ارتقا دونسته میشه.
یک فرد با این طرز فکر، اعتقاد داره با تلاش می تونه رشد کنه و هر روز نسبت به روز قبل بهتر بشه. اون معتقده نتونستن وجود نداره و با تلاش میشه به همه چیز رسید.
در طرز فکر رشد، شکست پایان مسیر نیست، بلکه تجربه ای برای ادامه مسیره.
موانع و چالش ها، برای افراد با این طرز فکر، یک فرصت برای یادگیری و رشد تلقی میشه.
اونها از انتقادات در مسیر رشد و پیشرفت خودشون استفاده می کنند.
این تصویر از سایت بیشتر از یک نفر، به خوبی این دو طرز فکر رو مقایسه کرده:
اگر بخوایم یه خلاصه ای بگیم:
طرز فکر ثابت معتقده همه چیز باید همین لحظه وجود داشته باشه.
طرز فکر رشد معتقده من به خودم فرصت می دم و می تونم هر لحظه بهتر و بهتر بشم.
حواسمون باشه طرز فکر هیچ کس مطلقا رشد یا ثابت نیست. ما باید بگردیم ببینیم در کدام یک از قسمت های زندگیمون دارای طرز فکر ثابتیم تا اصلاحش کنیم، و در کدام قسمت های زندگیمون طرز فکر رشد داریم تا تقویتش کنیم.
سعی می کنم بازم در این مورد بنویسم.
تا اینجا بهم بگید که دونستن این موضوع چه فایده هایی براتون داشته.
اگه احیانا سوالی هم داشتید، خوشحال می شم بپرسید.
درباره این سایت